Toen Wijkverpleging De Haven negen jaar geleden werd opgestart, was ik er gelijk van overtuigd dat ik daarvan deel uit wilde maken. ‘De wijkverpleging heeft de toekomst’, werd er toen gezegd en dat is ook wel gebleken. We zijn gestart met ongeveer tien collega’s, een klein team. Ik kijk altijd nog met trots naar de foto die op onze teampost hangt. Deze foto werd gemaakt in die begintijd van ons team. We lieten ons kleden in mooie klederdracht bij de Noorderkerk om vervolgens in klederdracht rondgereden te worden door ‘Treintje Cornelia’; wat een geweldig leuke ervaring was dat.
Inmiddels is de wijkverpleging flink gegroeid naar maar liefst 65 medewerkers. Het is dat Treintje Cornelia niet meer rondrijdt, want anders was het door de hoeven gezakt met zoveel collega’s.
In dit team worden er ook nog eens veel dubbele rollen vervuld omdat alles aan elkaar gekoppeld is, zodat de cliënten volledig begeleid kunnen worden vanaf dag één tot opname, overlijden of weer zelfstandig verder kunnen leven. Mijn collega’s in de wijk zijn echte aanpakkers. Ze proberen altijd te zoeken naar het beste voor de cliënt, soms vergeten zij zichzelf weleens en klagen doen ze zelden! Het werk is enorm dynamisch! Echt een team om trots op te zijn!
Wat heb ik veel cliënten mogen ontmoeten en naast al die cliënten ook nog eens kanjers van mantelzorgers! In de wijk voel ik mij te gast bij de cliënt; er ontstaat daardoor al snel een samenwerking. Ik ben dankbaar voor het vertrouwen dat ik van velen kreeg en dat ik zo gastvrij ontvangen ben. Soms zou je wat meer tijd willen hebben voor een cliënt, maar je doet het met de tijd die je hebt. De woorden die ik las van Moeder Teresa doen mij aan de werkwijze van mijn collega’s denken:
Een vriendelijk woord hoeft niet veel tijd te kosten
Maar de echo ervan duurt eindeloos
En iedere keer als je naar iemand glimlacht
Is dat een daad van liefde
Een geschenk aan die persoon
Een prachtig iets!
Ik heb met veel plezier gewerkt in de wijkverpleging en ben er nog lang niet op uitgekeken; toch heb ik besloten om de focus te verleggen naar de pleegzorgtaak in mijn gezin, ook iets wat mijn hart heeft. Het was geen makkelijk besluit, ik merk dat ik iets moet loslaten wat mij dierbaar is.
Na 21 jaar afscheid nemen van De Haven, betekent dat er ook veel herinneringen bovenkomen. Het is ook bijna de helft van mijn leven. Ik begon in een fijn team bij Hiltje Brouwer, toen nog in de ‘oude’ Haven. Wat een wereld van verschil: de kamertjes waren klein en er moest ook nog eens een bed in staan, er lag tapijt op de grond en de badkamertjes waren zo klein dat er amper plek was voor een verzorgende. Ik zie mezelf nog zo lopen in de gangen. Ik startte destijds gelijk met Ada Huijgen, zij was net begonnen aan haar opleiding, zelf had ik er inmiddels vier jaar kraamzorg opzitten. Ada is altijd mijn ‘Havenmaatje’ gebleven en ik ben trots op haar dat ze inmiddels manager intramurale zorg is.
Al snel na onze start kwam Paul Sneep aan het roer staan van De Haven. Bewondering voor alles wat hij in beweging bracht in een bijzondere tijd met de komst van de ‘nieuwe’ Haven. Alle bewoners naar een tijdelijke huisvesting in de tuin en daarna weer terug verhuizen naar dat geweldig grote nieuwe gebouw, wat een vooruitgang!
Eén van mijn mooiste herinneringen is de tijd dat ik moeder werd. Ik heb er lang naar uitgekeken en samen met mijn man mocht ik afreizen naar Zuid-Afrika om daar onze zoon te adopteren. Het medeleven onder de collega’s en de bewoners was hartverwarmend! Mijn collega’s namen geregeld, tijdens ons verblijf in Zuid-Afrika een bewoner mee naar het kantoortje om daar onze foto’s, filmpjes en reisverslagen te bekijken. Tegenwoordig zou je het even laten zien op je telefoon of iPad: het is nauwelijks voor te stellen dat er veertien jaar geleden nog geen iPad of iPhone was te vinden in De Haven. In elk kantoortje moesten we het met één of twee computers doen.
In De Haven krijg je de kans om door te groeien, je te verdiepen of te specialiseren. Eén van de mooiste dingen die ik heb geleerd tijdens mijn opleiding is de presentietheorie van prof. dr. A.J. Baart. Het gaat er hierbij om dat je present bent, je bent echt aanwezig. Niet zomaar aanwezig, maar met toewijding en aandacht streef je naar de aansluiting bij de cliënt. Je werkt vanuit de relatie, vanuit het vertrouwen dat je krijgt, en dus niet vanuit routine en/of ervaring. Presentie bevordert het plezier in het (samen)werken en zo ook de voldoening in het werk. Het lijkt op het eerste gezicht eenvoudig, het is ook zeker te leren, maar soms is er ook veel af te leren. Sommigen hebben er zelfs een natuurlijk talent voor! Mijn gedachten gingen direct naar mijn collega Rita, in dierbare herinnering. Vanaf mijn eerste werkdag in De Haven is zij hierin een groot voorbeeld voor mij geweest! Elke bewoner van onze afdeling zag haar graag binnenkomen. Zij had altijd aandacht en toewijding, ze keek open en onbevangen naar iedere bewoner, zodat de bewoner zich op zijn/haar gemak voelde. Ze paste haar tempo aan en maakte ruimte voor wat er bij de ander speelde. Ze leerde me hoe de cliënt passende en zinvolle zorg moet krijgen. Ik weet dat ik niet de enige ben die met een warm hart aan haar terugdenkt. Helaas hebben wij afscheid van haar moeten nemen, nu inmiddels alweer vier jaar geleden.
Laten we niet vergeten om onze waardering naar elkaar te blijven uitspreken. In die 21 jaar heb ik mogen merken hoe waardevol je collega’s voor je zijn! Nu ik afscheid neem van De Haven wil ik al mijn collega’s bedanken voor de fijne samenwerking, mede dankzij hen is deze tijd onvergetelijk geworden! Ik hoop met jullie dat het motto van De Haven, ‘Zorg vanuit het hart’, de diepste lading mag blijven behouden die het in zich heeft!
Paulus schrijft in Romeinen 5 : 5: “Deze Hoop zal niet worden beschaamd, omdat Gods liefde in ons hart is uitgegoten door de Heilige Geest, die ons gegeven is”.
Gods zegen toegebeden!
Ineke Koelewijn, gespecialiseerd verzorgende psychogeriatrie, Wijkverpleging De Haven