Vanmiddag kom ik de huiskamer binnen en het gesprek gaat net over wat je al kan of moet regelen voor ‘als je er niet meer bent’. De één zegt dat haar dochter weet wat zij – haar moeder - mooie liederen vindt. De ander zegt: “Mijn man is plotseling overleden en toen is het ook goed gekomen, dus ik denk dat het bij mij ook wel goed komt.” Als ik wat doorvraag, hoe het is om daar over na te denken, dan zegt mevrouw R.: “Best wel eng, je weet niet hoe het zal zijn.” Ze vertelt over mensen in haar omgeving, die verteld hebben over hun bijna-doodervaring: “Er was een tunnel en licht en zo…” Op mijn vraag wat zij daarvan vindt, geeft zij als antwoord: “Dan vraag ik mij af ‘zou er dan toch iets zijn?’”
Terwijl wij aan het praten zijn, roept één van de bewoners: “Een regenboog!” We kijken verbaasd op…niet zo zeer omdat wij nog nooit een regenboog hebben gezien, maar omdat de vorige keer tijdens de Bijbelkring – vier weken geleden, precies op datzelfde tijdstip - ook een regenboog te zien was. De dame in kwestie is er diep van onder de indruk: “Dat kan toch bijna geen toeval zijn?!”
Ik moet denken aan de uitspraak ‘toeval is de logica van God’. Doordat mevrouw R. meerdere keren haar hoofd schudt en in verwondering zegt: “Wat bijzonder…”, zijn wij extra onder de indruk. Ik heb mij die middag niet gehouden aan het ‘van te voren bedachte te lezen’ Bijbelgedeelte...maar lees voor uit Genesis 9 over Gods verbond met Noach, met als teken daarvan een boog in de wolken.
Tijdens het hele gesprek is er gelegenheid voor vragen en mevrouw R. vraagt: “Misschien een domme vraag, maar hoe zit het met alle ellende in de wereld, waarom gebeuren er nog zoveel nare dingen?” We praten er een poosje over en dan zegt mevrouw N.: “Ik weet het ook niet, maar ik vertrouw op God.” Mevrouw R. zegt daarop: “Dat zou ik ook heel graag willen, dat ik het van binnen voel, dat vertrouwen.”
Er komt een andere bewoner de huiskamer binnen en er wordt met hem gedeeld wat we gezien hebben en hoe bijzonder die ervaring was. Bijna aan het eind van de Bijbelkring komt er nog een bewoner en ze is nog niet binnen of mevrouw N. vertelt: “Wij hebben een regenboog gezien...”
Mevrouw R. zegt: “Ik heb het boek – de Bijbel - van buiten gezien, maar niet van binnen. Mijn ouders hebben mij er nooit over verteld en ik ben ook niet naar een christelijke school geweest.” Naar aanleiding van haar vragen vertel ik het Evangelie in een notendop. Mevrouw R. kijkt mij indringend aan en luistert zeer aandachtig. Dan zegt ze: “Als ik het allemaal zo hoor, dan klinkt het mij niet geloofwaardig in de oren…”
Ik dacht in haar houding iets heel anders te zien en raak er een beetje van in de war en omdat ik er in gedachten nog mee bezig ben, herhaal ik een deel van de opmerking van haar: “U vindt het niet geloofwaardig?” Zij is nog vol van alles wat ze gehoord heeft en zegt: “Als ik het allemaal zo hoor, kan het best eens waar zijn allemaal.” Mevrouw vond het wél geloofwaardig. Ik kan stoppen met mijn overpeinzingen, want dit klopt met wat we zagen aan haar:
Ze was verwonderd…ze was geïnteresseerd…ze was geboeid…
En ook wij waren verwonderd, geïnteresseerd en geboeid: hoe werkt dat toch, geloven?! Je kan het iemand niet geven, je kan iemand ook niet overtuigen. We kunnen en mogen als christenen wel getuigen en dat is hier gebeurd, niet in de laatste plaats door mevrouw N. met dat ene zinnetje: “Ik weet het ook niet, maar ik vertrouw op God.”
Een boog in de wolken als teken van trouw, staat boven jouw leven, zegt Ik hou van jou (Sela).
Hoe dit zich verder zal ontwikkelen, weet ik niet. Laat ik – ook wat dit betreft - maar op God vertrouwen.
Christel Steenhart-Geestelijk verzorger